Jak oznacza się granice konsystencji gruntów?

Granice konsystencji gruntów to określone w procentach wartości, po których osiągnięciu grunt zmienia swój stan. W zależności od wilgotności wyróżnia się podstawowe stany: zwarty, twardoplastyczny, plastyczny, miękkoplastyczny i płynny. Najmniejszą wilgotność ma grunt zwarty. Wraz z jej wzrostem grunt zyskuje inną konsystencję: twardoplastyczną, plastyczną, miękkoplastyczną i płynną.

Granicę skurczalności określa się na podstawie badania, w czasie którego próbka jest wysuszana. Rejestrowane są zmiany objętości skorelowane ze spadkiem masy w trakcie tego procesu. Kolejne pomiary umieszczane są na układzie współrzędnych i z niego odczytuje procentową wartość granicy.

Metody określania granic konsystencji gruntów

Do badania granic konsystencji używany jest aparat Casagrande’a lub penetrometr stożkowy. Umożliwiają one określenie granicy płynności. Badanie w aparacie Casagrande’a polega na umieszczeniu w miseczce aparatu próbki, a następnie wykonaniu w niej bruzdy. W trakcie testu miseczka uderza o podstawę aparatu. Przy określaniu granicy płynności bierze się pod uwagę ilość uderzeń doprowadzających do zlania się bruzdy. Badanie jest kilkukrotnie powtarzane na próbkach o różnej wilgotności, aby nanieść wyniki na wykres i na tej podstawie określić wartość graniczną.

Do określenia granicy plastyczności służy metoda wałeczkowania. W tym przypadku próbka formowana jest w kulkę o średnicy 7 mm, a następnie rozciera się ją w dłoniach do osiągnięcia wałeczka o średnicy ok. 3 mm. Jeśli na wałeczku pojawiają się pęknięcia, należy przejść do kolejnego kroku i oznaczyć wilgotność – wynik to wartość graniczna plastyczności.